heyrət

1. is. Qeyri-adi, gözlənilməz, qəribə, anlaşılmaz bir şeydən, hadisədən çaşqınlıq halı; təəccüb. Usta Murtuz heyrətindən qayıdıb aşağı baxdı. M. C.. <Oğlan> yəqin mənim üzümdə heyrət əlaməti görüb əlavə etdi. M. Rz.. Heyrət almaq (götürmək, aparmaq) – çaşıbqalmaq, heyrət etmək. <Qoşunəli:> Baba, necə fikir dəryasında üzməyim, məni heyrət aparıbdır. . Ə. H.. Kərəmi heyrət alır; Kərəm xəyala dalır. S. V.. Heyrət etmək – təəccüblənmək, heyrətlənmək, təəccüb etmək. <Qadın Xəlilə:> Siz belə ailə dostu olduğunuz halda indiyə qədər subay qaldığınıza heyrət edirəm. . Ç.. Heyrət içində (içərisində) – təəccüblənmiş halda, təəccüb içərisində, təəccüblənərək. Qızılgül kimidir isti yanaqlar; Heyrət içindədir gələn qonaqlar. . S. V.. Ətrafa baxdıqca <Aydının> qara gözləri heyrət içərisində yanırdı. H. Seyidbəyli. Heyrətdə qoymaq – 1) bax heyrətə salmaq; 2) valeh etmək, heyran etmək. Heyrətdə qoyur səni; Çılpaq qadın vücudunun kamil cizgiləri. R. R.. Heyrətə gəlmək (düşmək, dalmaq) – bax heyrət etmək. Bu iki həmşəhərlilər bir-birinə rast gəldikdə heyrətə dalıb qaldılar. Ç.. Heyrətə düşmüş (f. sif.) bağban, saçları çiyinlərindən üzüaşağı tökülən Həcəri gördü və heyrətlə süstləşib dayandı. S. R.. Heyrətə salmaq (gətirmək) – təəccübləndirmək, heyrətləndirmək, təəccübə salmaq. Oxu! Qüvvət gəlsin şerə, sənətə; Könlümün quşunu gətir heyrətə. M. Müş..

2. Heyrətlə şəklində zərf – təəccüblə, heyrət edərək, heyranlıqla. Əlisəfa gözlərini heyrətlə döyməyə başladı. S. H.. <Kərimov> heyrətlə Məmmədova baxdı. H. Seyidbəyli.